Het lichte economisch herstel in 2010 is volgens het Centraal Bureau voor de Statistiek terug te zien in het aantal faillissementen. In 2010 zijn 9.600 faillissementen uitgesproken, 9 procent minder dan in 2009, maar dit is nog altijd een van de hoogste aantallen die het CBS ooit heeft waargenomen. In bijna alle bedrijfstakken was in 2010 het aantal faillissementen lager. Alleen de bouwnijverheid (+20 procent) en de horeca (+7 procent) hadden een stijging. In de bouw bestond een groot deel van de faillissementen uit bedrijven in de utiliteitsbouw.
Wat kun je met zo’n bericht? Licht economisch herstel? Optimistisch als de mens van nature is: we klampen ons vast aan elke strohalm. Maar van ‘een afname van de groei van het aantal faillissementen’ gaan mijn tenen krom staan. Nee, dit bericht van het CBS begin februari zegt alles over de huidige ‘penibele’ situatie in de bouw. Tegelijkertijd bevestigt hetgeen we al eerder tijdens crises hebben gezien: de bouw krijgt de klappen later dan overige sectoren, die klappen komen doorgaans harder aan en bovendien duurt het langer voor het herstel intreedt. Een ander vast gegeven uit het verleden (en daar hou ik me liever aan vast): de beurs loopt altijd vooruit op de ‘reële economie’ en wat zien we? De koersen hebben hun weg naar boven weer gevonden. Het herstel komt, maar vraagt nog wat adem. Zeker van de bouw.
Nog een feit: onze oosterburen doen het doorgaans eerder beter dan wij. En wat zegt de Nederlands-Duitse Handelskamer? 2011 zal voor de Duitse economie een zeer positief jaar worden. Nadat 2010 de verwachtingen ruimschoots heeft overtroffen – de voorspelde economische groei van 1,6 procent werd uiteindelijk 3,8 procent – zal de groei ook in 2011 voortduren. Kijk, met dergelijke signalen kunnen we veel meer. Niet ‘een afname van het aantal faillissementen’, nee, ‘een groei die hoger uitkomt dan verwacht’.
Vorige week kwamen de Europese regeringsleiders bijeen. Bondskanselier Merkel, en (letterlijk) in haar kielzog president Sarkozy, pleitte daar onder meer voor invoering van een geharmoniseerd Europees belastingstelsel, uniformiteit qua pensioenen en een verbod op automatische inflatiecorrectie van lonen. De meeste van deze Duitse voorstellen om de concurrentiekracht van Europa te versterken, werden geslikt door de leiders. Maar groeicijfers of niet, je kunt ook te ver gaan met het dicteren van een Duits model.
‘Allemaal een beetje Duitser’, kopte de Volkskrant. Ik ben van de generatie die meer moeite heeft met de verloren finale van 1974 dan met ander ‘oud zeer’. Maar leg, als tijdens je cursus Frans de Marseillaise ter sprake komt, maar eens uit waarom ik dan toch ‘van Duytschen bloet’ ben.
